بررسی عوارض زودرس و دیررس هموروئیدکتومی با دو تکنیک لیگاشور و سنتی

مقدمه: رایج ترین روش هموروئیدکتومی روش سنتی است که شامل دو تکنیک باز و بسته است. به منظور کاهش عوارض این روش، روش لیگاشور به عنوان گزینه جایگزین بکار می رود. هدف این مطالعه مقایسه عوارض زودرس و دیررس هموروئیدکتومی با دو روش سنتی و لیگاشور است. روش بررسی: این مطالعه تحلیلی از نوع کارآزمایی بالینی و طرح parallelاست که بر روی 101 بیمار 19 تا 80 ساله دارای هموروئید داخلی درجه سه و چهار علامت دار در بیمارستان شهید صدوقی یزد از سال 1391-1390 انجام شد. 43 نفر به روش سنتی و 58 نفر با لیگاشور، هموروئیدکتومی شدند. پس از عمل، دریافت آنالژریک 24 ساعت و پس از ترخیص دریافت nsaid خوراکی سه دفعه در روز به مدت 5 روز ادامه داشت. بیماران، درد بعد از عمل را از اولین روز تا روز بیست و هشتم بر اساس مقیاس عددی درد بیان کردند. یک هفته، یک ماه، شش ماه و دوازده ماه بعد از عمل به صورت حضوری با پرسشنامه پیگیری شدند. نتایج: تفاوت معنی داری در زمان بهبود زخم، احتباس ادراری، تنگی آنال و طول مدت بستری دو روش مشاهده نشد. میزان خونریزی حین عمل و مدت زمان عمل در روش لیگاشور کاهش یافته و تفاوت معنی داری آماری بین دو روش وجود داشت. همچنین میانگین زمان برگشت به فعالیت عادی در روش لیگاشور کمتر از سنتی است. در روز سوم و چهارم بعد از عمل هموروئیدکتومی با لیگاشور شدت درد کاهش قابل توجهی داشت و بعد از عمل زمان کمتری درد داشتند. نتیجه گیری: لیگاشور ابزاری مفید جهت درمان هموروئیدهای درجه 3 و 4 است هرچند هزینه زیادی به بیمار تحمیل می شود